Vogels Spitsbergen

Vogels Spitsbergen

Evert Jan Mookhoek

link naar volledige serie

Op 27 juni 2016 vertrok ik van Amsterdam/Schiphol en kwam na tussenstops in Oslo en Tromsø op 28 juni in  Longyearbyen/Spitsbergen aan.

Hierna voer ik, samen met 31 andere passagiers en 10 bemanningsleden, op  Z.S.Antigua , een Barkentijn van rederij “De Tall Ships Company” uit Franeker tot 13 juli, rond Spitsbergen. De kapitein kende ik van mijn 1ste reis naar Spitsbergen 4 jaar geleden, hij was toen nog stuurman. De andere 40 gezichten waren nieuw voor mij. Na ruim 2 weken op een klein oppervlak buiten bereik van mobiele telefonie en internet leer je al snel  veel over je scheepsgenoten (inclusief je zelf). De mindere kanten van op het 1ste  gezicht sympathieke mensen en de positieve kanten van de anderen. Ook is na een paar dagen waar je vandaan komt en waar je naar toe terug  gaat minder belangrijk en telt vooral het nu.

Spitsbergen is een groep eilanden aan de rand van de wereld vol met verhalen over en sporen van geologie, klimaat, natuur en menselijk avontuur. Desoriënterend door de niet ondergaande zon, de poolzomer. Desoriëntatie door het koude klimaat wat alle sporen slechts met een oneindige traagheid laat verdwijnen. Je plaats in de rangorde in deze wereld. De ijsbeer en het weer zijn echt de baas en bepalen waar je wel en niet naar toe kunt gaan. Verder is vrijwel alles beschermd onder de titel van geologie, natuur, archeologie en/of cultureel erfgoed. Het enige wat je mee terug neemt zijn de foto’s en de herinneringen.

Heel bijzonder aan deze reis was het bezoek aan Kvitøya. Dit ver naar het oosten gelegen eiland ligt meestal gevangen in het zeeijs (nu niet) en was door een tevens gunstige wind binnen het tijdsbestek van de reis te bevaren.

Naast beloega’s, zeehonden, walrussen, poolvossen, rendieren, ijsberen en een enkele verre walvis zagen we natuurlijk ook vogels. Die lieten zich niet allemaal goed scherp op de foto zetten.

Na  4 maanden zijn alle foto’s geordend en lijkt Spitsbergen alweer een droom uit een andere wereld.

Evert Jan Mookhoek, 13 november 2016

zie ook:


Dwaalgast

Kester Freriks “Zonder trekvogels is het hemelruim leeg. Waar komen zij vandaan, wat zoeken en vinden zij elders? De geschiedenis van een vogel is de geschiedenis van zijn reizen.”

Helgoland, eiland in volle zee

Jeroen van Westen – Jan de Graaf Helgoland in volle zee Helgoland, een dubbel eiland zeventig kilometer uit de Duitse kust. Varend op de Noordzee is het een baken naar de Elbe. In vogelvlucht gezien liggen de eilanden midden tussen Texel in het zuidwesten en Skalligen in het noordoosten. Milde winters, genoeg zon, bijna geen […]

Nightingale Island

Waar de oprechte vogelaars met mega-telelenzen op de uitkijk stonden, had ik mijn LOMO-9 lensjes cameraatje in de aanslag. Men vond het allemaal prachtig of gewoon vreemd, maar goed, ‘he’s an artist’. ’s Middags was er ook vaak een lezing in de Observation Lounge en ’s avonds was er ‘Recap’: een terugblik op de dag […]

Imramisten

Frans Baake x Johan Keizer Op een zonnige zondagmiddag in maart stap ik tezamen met 44 medereizigers aan boord van mv Plancius. We zijn in Ushuaia, aan de zuidkant van de wereld om na een omzwerving van 34 dagen in Kaapverdië aan te komen. De steven richting Terschelling gewend. In die tijd zullen we een […]

Scherp kijken

Anne Ausloos Broedende Jan Van Genten van heel nabij observeren is een sensatie. In Helgoland kan dat al vanaf een halve meter en soms nog dichterbij. De zeevogels negeren je volkomen. Het is alsof je lucht bent. Ze gaan onverstoord door met hun drukke activiteiten bijvoorbeeld voor je neus tegen de wind in landen op […]

Strandslang

Jan de Graaf Op 19 september 2016, bij Imrama in de ‘voortuin’. Het water dat je ziet geïnjecteerd worden is zeewater. De slang ligt over het duin heen, tot in zee. Water uit zee pompen lijkt op de eindeloze arbeid van het watermannetje uit de rondreis van Brandaan. Een definitie van onkruid is: het juiste […]

Takkenkooi

Eerste eendenkooi op Terschelling, aangelegd rond 1667, waarschijnlijk als primeur in het Waddengebied. De andere kooien op Terschelling zijn van 19e eeuwse makelij. De Takkenkooi is nog steeds in gebruik. Is particulier eigendom. Inmiddels is het bezit in miljoenen aandelen versplinterd; dat  aantal maakt het (bijna) ‘openbaar bezit’, een common. Een eendenkooi is proeftuin van […]

Brandaris

Vuurtorens zijn veilig en gevaarlijk tegelijk. Veilig: dergelijke torens zijn waarschuwingslichten, elk met een eigen karakter. De Brandaris is opzettelijk als vuurtoren gebouwd, een stadse investering ten dienste van een behouden scheepvaart. Huidige hoogte van de lamp: ruim 55 meter boven zeeniveau, reikwijdte van het licht bij normaal zicht: 54 kilometer, pakweg 30 zeemijl. Gevaarlijk: […]

About the author: trumpetto