Markant punt waar twee dijk-tijdvakken elkaar ontmoeten. De oude Strieperzeedijk en de dijk rondom het 17e-eeuwse Nieuwe Land. Het perspectief is horizontaal. Buitendijks, in de luwte verschijnt bij laag water een relict van een vergeefse poging om van kwelder polder te maken, het bleef kwelder. Hier ontvouwt zich een voor Nederland uniek verschijnsel: de zon komt op uit zee, uit de Waddenzee. Dageraad, ochtendgloren, het krieken van de dag. Krieken, een onomatopee, geluidsnabootsing: tsjilpen, piepen. Krieken, een vogelgeluid? Deze standplaats is een oefening voor het wakkere oog, vooral voor het getrainde oor. Het wad bij windstil weer, het geluid van droogvallende platen voor wie het wil horen. Tussen dat zeegedruis door, flarden van ‘De platte jungle’, een eind jaren 1970 film van Johan van der Keuken, we horen de muziek van Willem Breuker.

Gids: Jan Wolkers (1925-2007)

Midden in de Tweede Wereldoorlog reisde Wolkers naar Den Haag, met zijn eerste meisje, om schildermateriaal te kopen. En passant bezocht hij Panorama Mesdag, ” … omdat je er van de zee en de duinen kon genieten zonder te vernikkelen van de kou.” En zonder al te veel omstanders. Wolkers (de reus) voelde zich er nietig, “door de bliksem van de oneindige ruimte getroffen”, hij werd geraakt door het geluid, het panorama was “een cilinder vol met zeegedruis”. Die ervaring – van beeld gevuld met geluid – kleurde Wolkers’ latere verblijf (1971) op Rottumerplaat: niet het krieken maar de ‘kruisende kreet’ van de meeuwen weerklonk live op de radio.