Brandaris

veldpost

Brandaris

Vuurtorens zijn veilig en gevaarlijk tegelijk. Veilig: dergelijke torens zijn waarschuwingslichten, elk met een eigen karakter. De Brandaris is opzettelijk als vuurtoren gebouwd, een stadse investering ten dienste van een behouden scheepvaart. Huidige hoogte van de lamp: ruim 55 meter boven zeeniveau, reikwijdte van het licht bij normaal zicht: 54 kilometer, pakweg 30 zeemijl. Gevaarlijk: in de jaren 1920 raakten in het draailicht gevangen trekvogels gedesoriënteerd. Uitgeput sneuvelden ze, bij duizenden. De dode vogels kwamen de vogelvorsers van pas, als materiaal voor pionierend virusonderzoek. Her en der leven de dood-vliegers nog voort, ooit gebruikt als kunstig opgezet studiemateriaal voor de klassieke taxonomie. Die kijk op vogels werd achterhaald toen bleek dat onderzoek aan levende dieren in de levende natuur antwoorden bood op vragen die daarvoor niet werden gesteld.

Gids: Brandaan (vroeg-Middeleeuws, Ierland)

Aannemelijk lijkt dat Brandaris verwijst naar Brandaan, Richard Keany schrijft in zijn Navigations (2006): “In de oudheid stonden Ierse geleerden bekend om de beoefening van de ‘navigatio’ … een boottocht … een rondreis met afvaart en wederkeer. Alleen wie weerkeert kan vertellen.” Het reisverhaal van Sint Brandaan die leefde in de vijfde eeuw is in de twaalfde eeuw opgetekend. De legendarische abt uit kwam uit Clonfert, Ierland. Na vernietiging van een boek draagt God hem op te reizen tot hij alle wonderen der schepping die weer had beschreven. Sint Brandaan zeilde westwaarts, en terug.
In zijn boek, Aan de rand van de wereld (2014) is Michael Pye benieuwd: ‘hoe (maakte) de Noordzee wie we zijn’. Een citaat: ”De Ieren vertelden vreemde, stichtelijke verhalen over zeereizen, die imrama werden genoemd.” Zulke verhalen scheppen een werkelijkheid: Brendan Island zwierf nog eeuwenlang rond over de kaarten van de Atlantische Oceaan. Zwervende vogels, dito eilanden, zwervende denkers. Keaney: “Onderricht in de tekens van het ongewone was het doel, om daarmee opmerkzaam te worden op de betekenis van de eigen tijd en omgeving, zowel in geografisch als spiritueel en intellectueel opzicht.” Een adagium dat klinkt als dat van UNESCO (ter bevordering van education, science and culture) maar dan mooier. De zee als cultuurlandschap, dat is een leerzame onderneming.

zie ook:


Imramisten

Frans Baake x Johan Keizer Op een zonnige zondagmiddag in maart stap ik tezamen met 44 medereizigers aan boord van mv Plancius. We zijn in Ushuaia, aan de zuidkant van de wereld om na een omzwerving van 34 dagen in Kaapverdië aan te komen. De steven richting Terschelling gewend. In die tijd zullen we een […]

Vogels Spitsbergen

Evert Jan Mookhoek link naar volledige serie Op 27 juni 2016 vertrok ik van Amsterdam/Schiphol en kwam na tussenstops in Oslo en Tromsø op 28 juni in  Longyearbyen/Spitsbergen aan. Hierna voer ik, samen met 31 andere passagiers en 10 bemanningsleden, op  Z.S.Antigua , een Barkentijn van rederij “De Tall Ships Company” uit Franeker tot 13 […]

Strandslang

Jan de Graaf Op 19 september 2016, bij Imrama in de ‘voortuin’. Het water dat je ziet geïnjecteerd worden is zeewater. De slang ligt over het duin heen, tot in zee. Water uit zee pompen lijkt op de eindeloze arbeid van het watermannetje uit de rondreis van Brandaan. Een definitie van onkruid is: het juiste […]

About the author: trumpetto